Zoals u ongetwijfeld heeft meegekregen, heeft Forum Standaardisatie de aanvraag om MDTO, een verplichte vorm voor het vastleggen en uitwisselen metagegevens, goedgekeurd. Een mooie ontwikkeling om overheidsinformatie duurzaam toegankelijk te maken. Maar hoort u ze al klagen? Die collega’s die lopen te vitten op… nou, eigenlijk alles: standaarden, handreikingen. Ze zijn niet concreet genoeg, zijn onmogelijk toe te passen in de omgeving waar ze in werken, best practices zijn niet te vinden. In de afgelopen jaren ben ik me steeds meer gaan ergeren aan deze klaagzang. Wat me werkelijk waar verbaast, is het gebrek aan inspanning om zelf na te denken… woorden schieten tekort om uiting te geven aan deze verbazing. Maar ik zal een poging wagen om het toe te lichten. Het lijkt erop dat deze collega’s verwachten dat aan hen hapklare brokjes worden aangeleverd, zodat deze eenvoudig via copy and paste in hun eigen organisatie toegepast kunnen worden. Daarbij wordt voorbijgegaan aan het feit dat ons vakgebied een stuk complexer is geworden en vraagt om competenties als abstract denken en oplossingsgerichtheid. Standaarden als MDTO zijn enkel hulpmiddelen om ons op weg te helpen een toepassing te vinden voor de organisaties waar we in werken. Toegegeven, er valt zeker genoeg aan te merken op MDTO, maar er wordt ook iets van ons verwacht als informatieprofessionals, namelijk om – met dit hulpmiddel in de hand – te bekijken wat toepasbaar is. Niet op voorhand de handschoen in de ring te gooien met excuses over complexiteit. Als informatieprofessionals worden we ook betaald om af en toe zelf na te denken en oplossingsgericht en vindingrijk te zijn. Dus laten we deze ontwikkeling in het tot norm verheffen van MDTO als iets moois zien en ermee aan de slag gaan.