U bent inmiddels gewend dat ik in de Prikkel volledig ongenuanceerd de startblokken uitvlieg om mijn ongenoegen over het een of ander in onze sector te ventileren. Dit keer wil ik het over een andere boeg gooien en vooral een vraag neerleggen. Uiteraard in de hoop dat u mij op weg kan helpen in de richting van een antwoord. De afgelopen jaren is er ontzettend veel aandacht geweest voor het op orde brengen van de informatiehuishouding. Van opgetuigde leerhuizen tot podcasts en themaweken. Van collega’s die zich bogen over de altijd ingewikkelde en taaie governance-vraagstukken en een nieuwe metadatastandaard – inmiddels wordt in de wandelgangen gesproken over een metametadatastandaard – tot best practices. Oh ja, en er kwam zowaar geld beschikbaar om de informatiehuishouding daadwerkelijk op orde te brengen. Te midden van al deze ontwikkelingen bleef het voor mij nogal stil rondom het toezicht op dat informatiebeheer, met name als het gaat om de decentrale overheden. U hoeft niet overtuigd te worden van het belang van goed toezicht om goede informatie­voorziening voor de burger, organisaties en bedrijfsvoering te waarborgen. Tegelijker­tijd worden inspectierapporten niet zelden naar de onderste bureaula getransporteerd door proceseigenaren en -managers, gevolgd door antwoorden die neerkomen op: goede archivering is nu geen prio; over een paar jaar maken we er een programma van en werken we de achterstanden weg. Eerlijk gezegd val ik van mijn stoel als ik om me heen klaagzangen hoor over KPI’s en het bestaansrecht van toezicht. Ja, dan begint mijn verbazing toch echt te stijgen. Hoe kan het dat dit is waar inspecteurs zich mee bezighouden? Volgens mij is het bestaansrecht verankerd in wetgeving. Als overheid kunnen we immers geen taken uitvoeren zonder dat er een grondslag voor is. En die KPI’s… Volgens mij is een gebrek aan instrumenten die werken niet het issue. En tuurlijk kan er gesleuteld worden aan instrumenten, maar daar ligt naar mijn idee niet de kern van het “probleem”. Als toezichthouder zou ik me ernstig zorgen maken als de reactie van managers nogal nonchalant is. De positie, geloofwaardigheid en invloed van de kern van het werk van toezicht lijken te grabbel te zijn gegooid. Is dit geen reden tot zorg? Of zit ik me nu op te winden over iets dat helemaal geen probleem is? Ik ben benieuwd hoe u ernaar kijkt. En als u een briljante oplossing heeft, dan ben ik daar ook benieuwd naar.